ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΙΡΗΝΗ ΑΠ’ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΕΤΑI
1
Το απεργιακό 2μερο της 19-20ης Οκτώβρη παρότι αποτελεί έναν σταθμό στους αγώνες που διεξάγουμε, απέδειξε για άλλη μια φορά ότι οι προκηρυγμένες «από τα πάνω» απεργίες των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, παρά τις συνήθεις αριστερές ρητορείες για την «μητέρα όλων των μαχών», στοχεύουν στην πρόσκαιρη εκτόνωση της κοινωνικής οργής και αμφισβήτησης και αποτελούν άσφαιρα (24ωρα ή 48ωρα) πυρά τις παραμονές της ψήφισης ενός νόμου (του μεσοπρόθεσμου τον Ιούνη ή του πολυνομοσχεδίου τον Οκτώβρη) ενώ παράλληλα συμβάλουν τα μέγιστα στην εμπέδωση της λογικής «αγώνες για την τιμή των όπλων» και στην καλλιέργεια της μοιρολατρίας και της απογοήτευσης στις τάξεις των εκμεταλλευομένων.
Οι απεργίες και οι κοινωνικοί αγώνες δεν μπορούν να νοούνται ως «αγωνιστικά ραντεβού», λιγότερο ή περισσότερο βίαια, στο κέντρο της Αθήνας και γύρω από το Σύνταγμα. Οι αγωνιζόμενοι και οι αγωνιζόμενες οφείλουμε να επανεφεύρουμε τα εργαλεία και τις μορφές αγώνα ώστε να εκφράσουμε και να υπερασπιστούμε τις ανάγκες και επιθυμίες μας, ώστε να γίνουμε ξανά επικίνδυνοι. Ν’ αναπτύξουμε την πραγματική κοινωνική δυναμική που σαμποτάρει αποτελεσματικά την ομαλή ροή της παραγωγής, της κατανάλωσης και, την οικονομία τους εντέλει. Μια δυναμική που καλλιεργεί την συμμετοχή και την εμπλοκή των απεργών στην οργάνωση και την διεξαγωγή των αγώνων και απελευθερώνει την πολυμορφία των κοινωνικών αντιστάσεων και αρνήσεων. Μέσα από την προώθηση της ταξικής αλληλεγγύης και της συναδελφικότητας. Μέσα από την οργάνωση απεργιακών ταμείων και τα μπλοκαρίσματα εργασιακών χώρων. Μέσα από απαλλοτριώσεις αγαθών από πολυκαταστήματα και τις επιθέσεις σε καπιταλιστικές δομές. Δημιουργώντας παντού- στις γειτονιές μας και τους χώρους δουλειάς, στις σχολές και τα σχολεία- τα δικά μας εδάφη συνάντησης πέρα από συντεχνίες και διαχωρισμούς, οργανώνουμε εδώ και τώρα τις δικές μας καθημερινές αντιστάσεις απέναντι στην μισθωτή σκλαβιά και τον τσαμπουκά των αφεντικών, ενάντια στην καπιταλιστική μηχανή που παράγει εξαθλίωση και θάνατο.
Με βάση αυτήν την θέση, συμμετείχαμε και στηρίξαμε συνειδητά την απεργιακή διαδήλωση που οργανώθηκε στις γειτονιές μας από την Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα-Καισαριανής-Παγκρατίου στις 19 Οκτώβρη και αποτέλεσε μια προσπάθεια έκφρασης των «από κάτω».
2
Η διαδήλωση της 19ης Οκτώβρη, από τις μεγαλύτερες μεταπολιτευτικά, απέδειξε ότι ο δρόμος είναι ακόμα ανοιχτός και αποτελεί το κορυφαίο πεδίο εκδήλωσης των κοινωνικών-ταξικών αγώνων. Η τεράστια συμμετοχή στην απεργία πανελλαδικά, η πολύωρη πολιορκία της Βουλής από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών και οι γενικευμένες συγκρούσεις γύρω απ’ αυτήν απέδειξαν ότι το καθεστώς έχει χάσει κάθε ίχνος κοινωνικής νομιμοποίησης των βάρβαρων επιλογών του. Όσο κι αν μας βομβαρδίζουν με επικοινωνιακούς ελιγμούς για «δυσαρεστημένους» πασόκους βουλευτές και με κοινοβουλευτικά τερτίπια τύπου «κυβερνήσεων εθνικής ενότητας» κτλ, δεν μας ξεγελάνε. Έχουν χρεοκοπήσει προ πολλού στην συνείδησή μας και η μόνη τους υπόσχεση είναι η φτώχεια και η εξαθλίωση συνοδευμένη με τα χημικά, τους φράχτες και τα γκλομπ των μπάτσων.
3
Το Κόμμα δια στόματος Παπαρήγα, 2 μέρες πριν, ξεκαθάρισε την πρόθεση του να «περικυκλώσει» τη Βουλή χωρίς να εμποδίσει την είσοδο των βουλευτών και αποκάλυψε τον πραγματικό του ρόλο: αυτόν του περιφρουρητή της κοινωνικής ειρήνης και της πολιτικής σταθερότητας. Η διαδήλωση της 20ης Οκτώβρη βρέθηκε μπροστά στο συμπαγές τείχος των ΚΝΑΤ οπλισμένο με κράνη και παλούκια και έτοιμο ν’ αποκρούσει και να καταστείλει οποιαδήποτε κίνηση διασαλεύσει το κλίμα αποστείρωσης και ευταξίας που επέβαλλε η παρουσία του. Το ΚΚΕ ήταν εκεί ώστε να περιφρουρήσει το κτίριο της Βουλής από την οργή του κόσμου και να υπερασπιστεί με σθεναρότητα, ηθικά και υλικά, τον κοινοβουλευτισμό και την αστική δημοκρατία. Τη στιγμή που μεγάλα κοινωνικά κομμάτια αμφισβητούν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς του, αποδεσμεύονται από την κομματική χειραγώγηση και αναζητούν νέες αδιαμεσολάβητες οδούς αγώνα, το ΚΚΕ ως οργανικό κομμάτι του εξουσιαστικού συφερτού επιχείρησε να σώσει και το τομάρι του! Σε περιόδους οξυμμένης κοινωνικής έντασης, όπως και την περίοδο της κοινωνικής εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008, το ΚΚΕ αποτελεί ένα ακόμα αποκούμπι για το αστικό κράτος και τους λακέδες του ώστε να τιθασεύσει και να καταστείλει την κοινωνική οργή με όλα τα μέσα. Και γι’ αυτό το έργο του, τότε όπως και τώρα, εισέπραξε τα συγχαρητήρια από την ΕΛ.ΑΣ και το υπ.ΠΡΟΠΟ, το ΛΑΟΣ και κάθε λογής φασίστα, τον Πρετεντέρη και την Τρέμη, από όλο τον εξουσιαστικό οχετό της χώρας.
Η «οργανωμένη περιφρούρηση» του κινήματος απ’ το ΚΚΕ, δεν είναι τίποτα άλλο από την συντεταγμένη αστυνόμευσή και ηγεμόνευση του από το ίδιο. Η σύγκρουση με τις γραμμές των ΚΝΑΤ διεξήχθη με αυθόρμητο και ανοργάνωτο τρόπο από ένα ετερόκλητο πλήθος διαδηλωτών και κατέδειξε την διαφορετικότητα των προθέσεων του καθώς και την έλλειψη σαφούς πολιτικής εκτίμησης και προοπτικής στην κίνηση αυτή. Η γενικευμένη σύρραξη μεταξύ διαδηλωτών και των τραμπούκων των ΚΝΑΤ, ήταν μια ακόμη αφορμή για το ΚΚΕ ώστε να εξαπολύσει την γνωστή προβοκατορολογία και να αποσπάσει εκλογική υπεραξία μέσα από τους πιο συντηρητικούς κόλπους της ελληνικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα, μ’ αυτόν τον τρόπο, θέλησε να καταδείξει ποιος κάνει κουμάντο στην αριστερά. Οι επιδιώξεις του επαληθεύτηκαν πανηγυρικά αφού το σάπιο πτώμα της συστημικής αριστεράς συντάχθηκε πρόθυμα πίσω από την γραμμή του Κόμματος και ξέρασε καταδίκες και καταγγελίες ενάντια στο αυθόρμητο κύμα αμφισβήτησης που αμφισβήτησε τον αστυνομικό ρόλο του ΚΚΕ. Δεν είναι η μυωπία τους που και πάλι είδαν «προβοκάτορες, κουκουλοφόρους και ασφαλίτες» αλλά ο τρόμος και ο φόβος τους για οτιδήποτε ξεπερνά τα ηττημένα πολιτικά σχέδια και τα κομματικά συμφέροντα τους, για οτιδήποτε ακηδεμόνευτο και αδιαμεσολάβητο αναδύεται στους αγώνες και τα κινήματα. Και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη όσο κλείνουν τους δρόμους της ανατροπής και της απελευθέρωσηε, ξεκαθαρίζοντας ότι οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες δεν έχουν ανάγκη ούτε από μπάτσους, ούτε από νταβατζήδες, ούτε από καθοδηγητές.
4
Η διαδήλωση της 20ης Οκτώβρη άφησε πίσω της ένα νεκρό διαδηλωτή. Τον 53χρονο οικοδόμο, μέλος του ΠΑΜΕ και γραμματέα του παρατήματος Βύρωνα του συνδικάτου Οικοδόμων, Δημήτρη Κοτζαρίδη που έφυγε από ανακοπή καρδιάς κατά την διάρκεια της διαδήλωσης.
Παρά τις σαφείς ανακοινώσεις των γιατρών και της οικογένειας για τα αίτια θανάτου του διαδηλωτή, το ΚΚΕ ύπουλα άφησε να εννοηθεί ότι ο θάνατος ίσως να οφείλεται στις συγκρούσεις των διαδηλωτών με τα ΚΝΑΤ. Η λάσπη και οι καφρίλες που εκτόξευσε, προφανώς ενισχύθηκαν και από τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ με στόχο την από κοινού τρομοκράτηση και εκδίωξη του κόσμου από τους δρόμους. Η αθλιότητα του ΚΚΕ δεν έγκειται απλώς στην χυδαία διαχείριση ενός θανάτου ώστε να μαντρώσει τα μέλη του και να εξυπηρετήσει το κομματικά του συμφέροντα αλλά και στην παντελή απροθυμία του να ψελλίσει το παραμικρό για τον χημικό πόλεμο των μπάτσων που, πιθανόν, συνέβαλλε στον θάνατο του Δ.Κοτζαρίδη.
5
Η συντονισμένη στρατηγική τρομοκράτησης και συκοφάντησης από το ΚΚΕ, τους ρουφιάνους των ΜΜΕ και σύσσωμου του πολιτικού συστήματος στοχεύει οποιοδήποτε κοινωνικό κομμάτι και κινηματικό εγχείρημα ξεφεύγει απ’ το μαντρί τους και, οργανωμένα ή αυθόρμητα, συγκρούεται με το σύνολο του εξουσιαστικού οικοδομήματος, και όχι μόνο το αναρχικό-αντιεξουσιαστικό κίνημα. Όποιον και όποιαν σπάει την ανάθεση και την μοιρολατρεία και παίρνει τη ζωή και τους αγώνες στα χέρια του. Πλέον, οτιδήποτε ξεφεύγει από τα όρια της θεσμικής διαμεσολάβησης, της γραφειοκρατίας και της αστικής νομιμότητας, αποτελεί διακηρυγμένο εχθρό όχι μόνο για το κράτος και τους διωκτικούς μηχανισμούς του αλλά και για τους αριστερούς περιφρουρητές της κοινωνικής ειρήνης.
Η κοινωνική πόλωση που βαθαίνει και διευρύνεται κάνει σαφές ότι δεν μπορούν να υπάρξουν ούτε μισόλογα ούτε πισωγυρίσματα. Τα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά και καλούμαστε να απαντήσουμε: ή θα υπομείνουμε και θα τρέφουμε τα κοινοβουλευτικά παράσιτα, τις κυβερνητικές εναλλαγές, τους «επαναστατημένους» φρουρούς του συστήματος και τον κόσμο της εξουσίας ή θα πάρουμε τον δρόμο της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης, της αντιθεσμικής και αδιαμεσολάβητης δράσης, της ανυπακοής και της ανατροπής, τον δρόμο των πολύμορφων κοινωνικών-ταξικών αγώνων των «από κάτω» για την κοινωνική απελευθέρωση και αυτοδιεύθυνση, για την αναρχία.
Πρωτοβουλία αναρχικών-αντιεξουσιαστών
από τους πρόποδες του Υμηττού
Το κείμενο σε μορφη PDF εδώ